Odczuwasz emocjonalny dyskomfort? To bardzo dobrze! Sprawdź dlaczego…

Dzisiaj będzie o dyskomforcie (nie mylić z dołem), bo wiele osób źle go interpretuje i zaprzepaszcza szansę na poprawę swojego życia.

Zacznijmy od tego co to jest dyskomfort i jak rozpoznać, że go odczuwasz. Dyskomfort to uczucie wewnętrznej niewygody, które sprawia, że czujesz się: dziwnie, niezręcznie, niewygodnie, nie wiesz co z tym zrobić i chciałabyś jak najszybciej ten stan zakończyć. Często towarzyszy temu uczucie problemu ze znalezieniem sobie miejsca i chęć ucieczki od myśli, które masz w głowie i tego jak się przez nie czujesz.

I właśnie te objawy sprawiają, że staramy się dyskomfortu za wszelką cenę uniknąć, a gdy się już pojawi – zakończyć go jak najszybciej.

Błąd! Bo dyskomfort to: 

1. objaw kontrastu, który w Twojej głowie zachodzi i tego, że ścierają się pewne stare założenia i widzenia świata z nowym.

2. objaw na to, że poszerza się Twoja strefa komfortu i zbliżasz się do tego na czym Ci zależy

3. objaw tego, że Twoje chcenia ścierają się z Twoimi ograniczeniami, to kim do tej pory byłaś z tym kim chcesz się stać i jeśli wytrzymasz – nagroda będzie warta ceny!

4. dowód na to, że praca, którą nad sobą robisz przynosi efekty i właśnie się coś w Tobie przerabia

5. szansa, że odkryjesz coś naprawdę dużego, co jest źródłem Twojego utknięcia i niemożności aby pójść do przodu

6. znak nadchodzącego przełomu, o ile oczywiście wytrzymasz

Niewiele z nas potrafi spojrzeć na dyskomfort z tej strony i dostrzec jaką moc zmiany na lepsze w sobie niesie!

Co więc zrobić zapytasz, gdy czujesz że jeszcze chwila i zwariujesz, bo jest Ci tak niewygodnie, bo nie wiesz co będzie dalej i masz ochotę od tego uciec?

Ja stosuję kilka prostych zasad

Po pierwsze: przypominam sobie co przełom oznacza i powtarzam sobie w w głowie myśl: wytrzymam, bo chcę lepszego! I drugie: ciekawe do czego dobrego mnie to zaprowadzi?

Po drugie: obserwuję siebie i to co do mnie przychodzi i staram się dostrzec wskazówki, połączyć kropki i zaliczyć momenty “aha”

Po trzecie: jestem dla siebie dobra i zwalaniam moje życiowe tempo. Daję czas dyskomfortowi i pozwalam aby mnie prowadził. Napiszę więcej, ja mu się poddaję i pozwalam aby w mojej głowie się “mieliło”

Po czwarte: robię więcej list wdzięczności, więcej medytuję, więcej piszę w moim zeszycie. Te praktyki pomagają przetrwać gdy jest Ci ciężko i niewygodnie, gdy chce Ci się płakać, gdy czujesz, że przechodzisz przez coś tak wielkiego, że chyba Cię zabije tym razem (zapewniam, nie zabije!)

Po piąte: cierpliwie czekam aż się “przemieli”, aż mój umysł przetrawi to nad czym pracuje i aż da mi zielone światło, że mogę iść do przodu. Powtarzam sobie w myślach: to jest dla mnie dobre, wiem, że obróci się na moją korzyść.

Koniec końców dyskomfort przechodzi, ja dostaję odpowiedzi i czuję jak symbolicznie wskakuję na wyższy życiowy poziom. Koniec końców, pomimo tego, że było to niewygodne, ja za każdym razem wiem, że było warto, bo moje możliwości i opcje się poszerzyły, bo puściłam coś, co mnie ograniczało i bo zawsze, zawsze bez wyjątku, po takim doświadczeniu przychodzi nagroda.

Dlatego od dzisiaj nie uciekaj od dyskomfortu, ale pozwól mu działać, bo jeśli wytrzymasz, on przepuści Cię do kolejnej życiowej klasy.

pozdrawiam,

Ania Witowska

p.s. co najbardziej do Ciebie trafiło z tego tekstu?