Opowiastka dla niedowiarków (takich jakim kiedyś byłam ja)

Pamiętam jak kipiałam złością gdy usłyszałam, że moje życie jest takie jak moje myśli i że jestem za nie odpowiedzialna. No jak, jak do cholery? pytałam! Przecież wcale nie chcę być maltretowana emocjonalnie, przecież nie chcę tonąć w długach, przecież nie chcę czuć jakbym była marionetką w rękach jakiegoś złośliwca, który tylko kombinuje jak uprzykrzyć mi życie…

Gdy uzasadniłam sama przed sobą, że to wszystko są brednie i po prostu “jestem naznaczona byciem biedną i nieszczęśliwą” poczułam ulgę i satysfakcję! No przecież oczywiste jest, że mam rację. Przecież tyle jest “dowodów” na to, że to właśnie tak działa i że tylko co poniektórym udaje się żyć dobrze i szczęśliwi (ale to tylko dlatego, że mają układy, bogatych rodziców i hojnego męża). Zaczęłam więc szukać możliwości, aby wyrobić sobie układy bądź też znaleźć kogoś kto chciałby się ze mną ożenić (- czytaj zaopiekować)

Szło mi opornie. Powiedziałabym, że zamiast robić się lepiej, zamiast posuwać się do przodu  – zaczęłam się cofać. Bo pozorne układy nie działały, a cena za “mężowskie zaopiekowanie się mną” zdecydowanie nie była warta zapłacenia.

Gdy wściekłość z powodu “dziwacznego pomysłu, że kreuję swoje życie” trochę mi opadła – zaczęłam zastanawiać się na tą całą ideą. Im więcej czytałam, im bardziej zagłębiałam się w te tematy – tym bardziej sobie uzmysławiałam, że coś w tym może być, że fakt iż ja w to nie wierzę – nie znaczy, że to nie działa…

Doszłam do punktu kiedy zrozumiałam, że po pierwsze: nie cierpię siebie (więc jak niby ktoś miałby mnie kochać?), po drugie: nie wiem po co żyję (chyba siłą rozpędu), po trzecie: nie wiem w czym jestem dobra (więc jak niby miałabym się w czymś wybić), po czwarte: jestem przepełniona strachami i czarnymi wizjami (przejęte od rodziny i otoczenia), po piąte: wierzę w to, że świat i ludzie są złym miejscem – przekonania (wiec i tak mi się objawia), po szóste – dziwnym zbiegiem okoliczności – te wszystkie smętne wizje, które snułam w głowie – spełniają się w moim życiu…

Po takim podsumowaniu nic tylko strzelić sobie w łeb 😉

Jak wiesz, w łeb sobie nie strzeliłam, tylko zaczęłam punkt po punkcie starać się znaleźć odpowiedzi na powyższe punkty, polubić siebie, ale przede wszystkim zmienić to co mam w głowie: nie bronić się przed złym, ale oczekiwać dobrego.

Trochę czasu to zajęło, ale w tamtym momencie patrząc na moje życie – wiedziałam, że nie mam nic do stracenia, że próbowałam już starej drogi, obwiniania innych i że to absolutnie nie zmieniało mojej rzeczywistości. Pomimo obaw, że mi się nie uda, że ta nowa droga nie zadziała, że ktoś mnie wyśmieje, że się rozczaruję, że “pewnie zadziała dla wszystkich, tylko nie dla mnie” – podjęłam rękawicę i wytrwale zaczęłam kroczyć do tego, aby zmienić siebie, w konsekwencji czego – zmienić swoje życie.

I dzisiaj Ci mówię z całą stanowczością – Ty jesteś odpowiedzialna za swoje życie i Ty możesz je zmienić na lepsze. Nie jesteś bierną kukiełką, która z powodu kaprysu losu ma cierpieć i doświadczać, nie odebrano Ci umiejętności myślenia, działania i zmieniania się – wręcz przeciwnie – dano Ci możliwości uczynienia ze swego życia tego co chcesz. Dano Ci także wolność podjęcia wyboru w jedną albo drugą stronę…